Hormonen via internet

Laten we eerlijk zijn: hormonen zijn al jaren te koop via het internet. Er zijn minimaal vijf enorme nadelen aan het gebruiken van hormonen via het internet:

1) De dosis is soms niet goed. De hoeveelheid werkzame stof kan overeenkomen met wat er op de verpakking staat, maar dat hoeft niet. Soms zit er meer in, soms minder. Er kunnen ook andere stoffen in zitten dan op de verpakking staat. Zie ook het Transvisierapport voor de gevolgen hiervan.

2) Soms zitten er andere werkzame stoffen of vervuiling in de pillen. Dit is met het blote oog niet zichtbaar. Medicijnen kunnen dezelfde verpakking, dezelfde etiketten, dezelfde vorm, dezelfde doordrukstrips hebben als medicijnen uit de apotheek - en toch pillen met andere werkzame stoffen en/of vervuiling bevatten. We hebben ooit een documentaire uit Duitsland gezien waarbij medicijnen uit Engeland geleverd waren via Zuid-Amerika, waarbij deze verkoper de pillen in India gekocht had. Daar waren ze in erbarmelijke omstandigheden in huiskamers geproduceerd.

3) Het importeren van medicijnen uit het buitenland is in Nederland niet toegestaan, de douane kan pakketjes in beslag nemen. Zie voor meer informatie de site van de douane .

4) Omdat deze route vaak niet legaal is wordt zij in z'n algemeen niet vergoed door de ziektekostenverzekeraars. De kosten kunnen daarbij behoorlijk oplopen. Ter illustratie: testosteron voor mannen kost plm. € 100 per maand.

5) Patiënten moeten zelf, indien gewenst, op zoek naar een plek waar ze bloedcontroles kunnen doen (in Nederland kan dit sinds kort bij het VUmc, maar ook bij http://www.bloedwaardentest.nl/ ). Sommige patiënten kiezen er (bijv. uit kostenoverweging) voor om dit niet te laten testen. Bij reguliere zorg worden bloedcontroles standaard kosteloos uitgevoerd.

 

We willen graag verder kijken dan alleen naar deze nadelen. Bijvoorbeeld naar de praktijkverhalen van Anke, Bea en Christel.  

 

Praktijkvoorbeeld zelfbeschikking: Anke

Anke (*) bestelde hormonen via internet omdat ze heel graag eigen borstvorming wilde krijgen. Anke bestelde de hormonen via een site in Engeland en nadat ze de hormonen begon te gebruiken begon er borstontwikkeling op te treden. Anke was er heel blij mee, maar... de borsten werden wel zichtbaar. Nog niet als ze kleding droeg, maar Anke leefde als man en dat was lastig in de mannenkleedkamer van de sport die ze beoefende. Ze werd heel bang: als ze straks een BH ging dragen zou dat dan geaccepteerd worden door de mannen? Ze stopte met de hormonen en na wat verder denkwerk meldde ze zich aan bij de psycholoog van het genderteam. Ze had als hulpvraag dat ze graag geholpen wilde worden met haar sociale transitie van man naar vrouw.

 

Wij denken dat het eerst kunnen krijgen van (kwalitatief goede) hormonen (met controles) voorafgaand aan het vrijblijvend bezoeken van een psycholoog een veel handiger volgorde is dan de verplichting om eerst een poortwachter te moeten bezoeken voordat er hormonen verstrekt worden. Op deze manier zijn transgenders vrij om wel-of-niet van een psycholoog gebruik te maken en zullen ze alleen de hulp afnemen die ze nodig hebben. Sommige transgenders hebben voldoende aan een transgender zelfhulpgroep. Of aan hun buurvrouw. Of aan hun huisarts. Er zijn ook transgenders die geen hulp van anderen nodig hebben. Als er hulp nodig is zijn er goede alternatieven voor een in gender gespecialiseerde psycholoog, de enige die weet wat in een specifieke situatie de beste oplossing is, is de transgender.

 

Tot slot: Anke vertelde me dat haar borsten op dat moment objectief gesproken nog dermate klein waren dat ze nog lang geen BH nodig had en de mannen bij haar in de kleedkamer hebben nooit iets bijzonders gezien. Zelfs jaren na de start van de hormoonbehandeling blijven borsten van transvrouwen vaak kleiner dan die van mannen die veel alcohol gebruiken. Veel transvrouwen die op latere leeftijd beginnen met hormonen worden nooit volledig passabel. Het idee dat je gelijk na de start van de hormoonbehandeling alleen nog heel moeilijk terug kunt naar het leven als man is een vaak misbruikte angst.

 

(*) Naam gefingeerd

 

Praktijkvoorbeeld zelfbeschikking: Bea

Psychologen gaan er graag van uit dat er van alles mis gaat als je te snel hormonen verstrekt. Zij zien het als hun rol dat patiënten op het juiste moment (vooral niet te snel) hormonen krijgen. Het bepalen van het juiste moment om hormonen voor te schrijven is echter lastig. Zo bleek ook bij Bea (*), die fel tegen de principes van diagnostiek was. Op een gegeven moment besloot de psychologe om toestemming te geven en... dat was het moment waarop het voor Bea te snel ging. Bea stapte zelf op de rem, heeft de hormonen een paar maanden op het nachtkastje laten liggen en op een gegeven moment besloot ze de hormonen terug te brengen naar de psycholoog. Op een later moment is ze teruggekomen, heeft opnieuw de diagnostiek moeten doen, kreeg daarna opnieuw hormonen en vanaf dat moment ging ze ze wel gebruiken. Bea leeft nu als vrouw.

 

Je kunt je oprecht afvragen wat er nu misgegaan zou zijn als er geen diagnostiek was geweest... Waarom heeft Bea twee keer meerdere gesprekken met een psycholoog moeten voeren?

(*) Naam gefingeerd

 

Praktijkvoorbeeld zelfbeschikking: Christel

Transgenders organiseren regelmatig avonden. Ze komen daar bij elkaar en praten met elkaar, ook over hormonen. Een van de deelnemers van deze avonden, laten we haar Christel (*) noemen, had dringend hormonen nodig. De begeleidster van de avond had daar wat twijfels over, had Christel er werkelijk goed over nagedacht? Christel was echter zeker: ze moest-en-zou hormonen krijgen, al stond de rest van de wereld op z'n kop. De begeleidster wist wel een oplossing: ze liep naar de kast, pakte daar hormonen uit en legde ze voor Christel op tafel. Het enige wat ze daarna vroeg was "heb je nog vragen?". Door deze actie ging Christel nadenken: ja, ze had nu hormonen. Maar hoe zat het dan met vruchtbaarheid? Hoe zat het met erecties? De begeleidster legde het uit. Ze begon te twijfelen: zou haar partner haar nog leuk vinden nu ze geen erecties meer zou krijgen?

 

Aan het eind van de avond bleven de hormonen op tafel liggen, de begeleidster heeft ze weer in de kast gelegd. Dit gebeurde vaker, naar haar ervaring namen mensen de medicijnen niet mee als ze er niet klaar voor waren. Doordat Christel zelf met haar vragen kwam paste de informatie beter bij wat Christel nodig had dan als de begeleidster als poortwachter had gehandeld...

 

Voor alle zekerheid en ter voorkoming van heksenjachten: de transgenderavond waar het hier over gaat is inmiddels opgeheven.

(*) Naam gefingeerd

 

Onze conclusie

Onze conclusie is dat er door poortwachters vaak gedaan wordt alsof transgenders alleen maar snel-snel-snel willen en haast per definitie sneller willen dan ze zelf aankunnen. Soms lijkt dat ook zo (zie Bea en Christel), maar transgenders nemen beter hun verantwoordelijkheid dan dat het op het eerste gezicht lijkt. Dat maakt ook dat de bewakende functie die een psycholoog zichzelf toekent meestal overbodig is.