Ideale behandeling

Zoals je in de praktijkvoorbeelden hebt kunnen lezen geloven we in transgenders hun capaciteiten. Die capaciteiten zijn vergelijkbaar met de capaciteiten van ieder ander mens in Nederland. Er zijn slimme en domme transgenders en heel veel middenmootjes. Mensen die prima in staat zijn alles zelf te doen en mensen die altijd een ander nodig hebben om vooruit te komen en heel veel varianten hiertussen. Er zijn mensen die zichzelf overschatten en mensen die meer kunnen dan ze zelf denken en heel veel varianten hiertussen.

Als je dan kijkt naar gedwongen afname van psychische zorg, dan moet er ernstig iets met je mis zijn voordat er zorg onder dwang gegeven kan worden. Dit geldt voor iedereen in Nederland, met uitzondering van... transgenders.

Wij willen heel graag dat bij de vraag om hormonen de behandelend huisarts of (alleen bij ingewikkelder cases) een gespecialiseerd endocrinoloog een besluit neemt over het wel-of-niet behandelen van een transgender. Bij een vraag om een operatie willen we heel graag dat een operatiearts zelfstandig een besluit neemt om wel-of-niet te gaan behandelen. Zowel bij hormoonbehandelingen als bij operaties dus zonder de voorwaarde van één of meerdere verwijsbrieven van een psycholoog.

De criteria waaronder dit gebeurt zouden niet anders moeten zijn dan bij het voorschrijven van andere medicijnen of bij het uitvoeren van andere operaties. De keuringspsycholoog heeft zichzelf in de afgelopen jaren een rol gegeven waar wij het niet mee eens zijn. Behandelaars laten zich helaas nog steeds te snel bang maken dat zij onzorgvuldig zouden zijn als niet in 100% van de transgender behandelingen één of meerdere keuringspsychologen wordt ingeschakeld.

Deze manier van behandelen bestaat al tientallen jaren in de VS, ook de Standards of Care ondersteunt deze manier van denken. Zie in de Nederlandstalige versie op pagina 36 en in de Engelstalige versie op pagina 41 (Informed Consent).

 

Huisartsen

Wij hopen dat er binnenkort ook in Nederland huisartsen komen die hun nek uitsteken. Huisartsen zoals dr. Helen Webberley ( https://www.GenderGP.co.uk ) die nu al hormonen beschikbaar stellen. Via videoverbinding, mail en ook via (opgenomen) gesprekken in haar praktijk voert ze haar gesprekken. Bloedstalen kunnen per post opgestuurd worden als mensen te ver weg wonen. Doordat gesprekken via e-mail lopen is er minder tijd nodig dan via normale gesprekken. Doordat alle interactie met patiënten bewaard wordt staan de authoriteiten in Engeland volledig achter haar.

Webberley bewijst dat goede hulp niet centraal hoeft te liggen, dat je voor goede hulp niet minimaal 4-6 gesprekken hoeft te voeren, dat goede transgenderhulp geen enorme drempel hoeft te hebben en dat je voor goede hulp niet naar een genderteam toe hoeft.

Helaas zijn we in Nederland nog niet zo ver. We hebben last van de wet van de remmende voorsprong: omdat de VU voorop liep in de genderbehandelingen weten veel huisartsen van het bestaan van het genderteam in Amsterdam af. En omdat Amsterdam centraal in Nederland ligt (of Groningen of Gent dichtbij liggen), verwijzen huisartsen liever door dan dat ze zelf hormonen voorschrijven. Ze worden in deze beslissing ondersteund door de Nederlandse genderteams, die hulp aan transgenders verkopen als “gespecialiseerde hulp”, waarbij je "heel voorzichtig" minimaal 4-6 gesprekken moet voeren voor je hormonen of operaties aanbiedt en daarmee suggereren dat huisartsen deze hulp niet aan zouden moeten bieden.

Hoe anders is dit in het buitenland. Huisartsen uit Canada vertelden op de laatste WPATH dat zij geen enkele moeite hadden met het voorschrijven van hormonen: “Transgenders vormen nauwelijks een risico. We nemen meer risico's bij anti-depressiva dan bij hormonen: bij anti-depressiva is het moeilijk in te schatten welke hoeveelheid van welk middel voor een individuele patiënt het beste is. We hebben tot dusver tientallen transgenders behandeld en tot nu toe geen spijtoptanten gehad”.

We hopen dat huisartsen in Nederland stoppen met naar de genderteams te luisteren en contact opnemen met hun collega's in het buitenland. Huisartsen in het buitenland voeren in zijn algemeen 1 of 2 gesprekken voorafgaand aan de hormoonverstrekking. Goede transgenderhulp is niet specialistisch, niet moeilijk en niet risicovol. Of, zoals een huisarts vertelde, “ik heb een can-do mentaliteit. Ik dacht eerst dat ik alleen volwassenen kon behandelen, tot er iemand van 18 jaar mijn praktijk binnenkwam. Dat durfde ik aan. Daarna kwam iemand van 16 mijn praktijk binnen. Dat durfde ik ook aan. Zo ging het verder. Tegenwoordig krijg ik kinderen van 3 jaar. En ook dat durf ik aan”. Wie z'n gezonde verstand gebruikt laat zich niet bangmaken en kan de hele wereld aan.

 

Multi-disciplinaire teams

Transgenders zien in Nederland vooral de nadelen van multi-disciplinaire teams omdat binnen deze teams de behandelnoodzaak van de transgender ondersneeuwt onder regels, protocollen en "voorzichtigheid" van de behandelaars. Op dit moment worden besluiten in multi-disciplinaire teams genomen op basis van consensus, dit betekent dat de conservatiefste behandelaar altijd alles kan blokkeren. Om deze reden zouden wij graag zien dat er slechts één behandelaar verantwoordelijkheid neemt voor de behandeling (en dat is de behandelaar die ons ook werkelijk behandelt).

Wij zouden daarnaast graag zien dat de multi-disciplinaire teams zouden stoppen met hun eis dat zowel de diagnostiek, de hormoonbehandeling en de geslachtsoperatie via hetzelfde ziekenhuis moet gebeuren. Of, als zij-instroom wel toegestaan is, dat we nog steeds verplicht onder de "zorg" van de psycholoog van het eigen ziekenhuis gesteld worden. Neem ons serieus, geef ons de vrijheid om onze eigen keuzes in ons eigen proces te maken.

We weten nu al dat multidisciplinaire teams in de toekomst de zorgvraag niet aan zullen kunnen: uit onderzoek blijkt dat gemiddeld 0.6% van de bevolking hormonen en/of operaties nodig heeft. In Nederland gaat het dan om rond de 100.000 mensen. Als alle diagnostiek, alle hormoonbehandelingen en alle operaties vanuit de huidige twee genderteams geleverd moeten dan levert dit onacceptabele wachttijden op. En als we weten dat dit komt dan is het slimmer om nu al op een breed netwerk van huisartsen in te zetten.

 

Genderidentiteit, genderexpressie, genderrol en lichaamsdelen

Wij geloven niet in de huidige aannames in de Standards of Care, de DSM en de ICD dat de ideale wereld bestaat uit mensen wiens genderidentiteit, genderexpressie, genderrol en lichaamsdelen exact hetzelfde zijn. Deze stelling beperkt zich ook niet tot queer genderidentiteiten. Wij kennen mensen die als man geboren zijn, een binair mannelijke genderidentiteit hebben, een mannelijke genderexpressie hebben, een mannelijke genderrol hebben en toch een vagina nodig hebben. Deze mensen worden op dit moment uitsluitend in Thailand geholpen omdat ziekenhuizen in West-Europa deze mensen nog niet of pas na langdurig onderzoek kunnen behandelen vanwege regels in de Standards of Care en de DSM.

 

Onze ideale wereld is dat alle koppelingen tussen genderidentiteit, genderexpressie, genderrol en benodigde verandering in lichaamsdelen verwijderd worden. Dit betekent dat:

- In de DSM alleen het A3-criterium (ontbreken van benodigde lichaamsdelen) en/of een licht gewijzigde variant van dit criterium (het te veel zijn van bestaande lichaamsdelen) voldoende zijn om mensen te behandelen met hormonen of operaties in verband met genderincongruentie. (Probleem van A2 is de "vanwege"-koppeling met genderidentiteit of genderexpressie).

- In de Standards of Care alle verplichtingen voor de afname van psychologen en de verplichtingen voor Real Life Experience uit de Standards of Care gehaald worden. Real Life Experience kan als advies gegeven worden door (uitsluitend) behandelend psychologen, niet door poortwachters. De transgender moet vrij zijn of, en zo ja op welk moment, een sociale transitie gestart wordt.

 

De verplichting om dysforie te hebben voordat een transgender in een diagnose past is ook erg vreemd, om deze reden willen we graag dat het B-criterium uit de DSM verdwijnt. Er zijn helaas psychologen die wachten tot transgenders hun dysforie voor hen zichtbaar is voordat ze een doorverwijsbrief voor hormonen of operaties willen schrijven. Probeer je voor te stellen wat er zou gebeuren als dit bij diabetes zo zou zijn: "ja, we zijn er inderdaad wel van overtuigd dat u diabetes hebt (A-criterium), maar u bent niet emotioneel/depressief genoeg over uw diabetes (B-criterium), daarom wachten we nog even met het voorschrijven van insuline tot we zeker weten of we u wel-of-niet moeten behandelen: kom over een maand nog eens terug, dan kijken we er opnieuw naar". Een arts of psycholoog die dit over diabetes zegt krijgt een negatieve beoordeling van vakgenoten omdat er mogelijk lichamelijke schade optreedt vanwege het te laat behandelen van een diabetespatiënt. Waarom krijgen psychologen geen negatieve beoordeling vanwege het onnodig psychisch verzwaren van ons transgenderproces door het vereisen van dysforie voorafgaand aan een transgender-behandeling met hormonen of operaties?

 

Huidige versies van deze protocollen:

* WPATH Standards of Care: Nederlands / Engels

* DSM-5